YOKLUKLAR İÇİNDE BÜYÜK BAŞARI

Kuşkusuz Denizli futbolunun son yıllardaki en büyük başarıları Kızılcabölükspor’dan geldi. Bu başarıların arkasındaki büyük fedakarlıkları ise neredeyse kimse bilmedi.

Biz Kızılcabölüksporlu yöneticileri asla ağlayıp sızlanırken, paramız yok derken duymadık, icralarla anılmadılar, yönetim içindeki tatsızlıklar hiç gündeme gelmedi, şehrin büyüklerine kötü bir söz söylenmedi…

Aslanlar gibi Denizli’yi sessiz sedasız temsil ettiler. Ama tüm bu başarıların arkasında çok da büyük yoksulluk çektiler.

***

Amatör ligden bu yana sürdürdükleri maceralarında hep kendilerinden kat be kat fazla bütçeli takımlara karşı mücadele ettiler.

Herkes büyük paralarla oyuncular transfer ederken, onlar mütevazi anlaşmalarla ellerindeki futbolcuların değerlerini artırdılar, yollarını açık ettiler.

Başkan Osman Duran ve ekibi tüm bunları gerçekleştirirken de hiç kimsenin parası kulüpte kalmadı. Kendi yağlarında kavruldular. Borç biriktirmediler, kulübün geleceğini ipotek altına almadılar.

Tüm bunlara rağmen ödüllendirildiklerini düşünüyorsanız yanılıyorsunuz.

Saha istediler. Onu bile vermek istemedi Denizli…

***

Bir kaç sezondur 3. Lig’deler. Ne taraftarına, ne camiasına ne kentine asla ‘düşme korkusu’ yaşatmadılar.

Fantastik hayallere kapılıp, büyük lokma yemeğe kalkmadılar. Adam gibi yönettiler kulübü.

***

Belki bilmiyorsunuz ama, Şirinköy’de küçücük bir tesisin içinde kurdukları aile ortamında geliştirdiler her fidanı.

Futbolcular kamp yapıyoruz dediklerinde onları büyük lüks tesislerde hayal ediyor olabilirsiniz ama 7 kişilik odalarda kaldılar.

Şimdilerin Türkiye hapishaneleri gibi. Bir kaç metrekare oda içinde 7’şer kişi kaldılar. Kimse tek kelime etmedi, yakınmadı, ağlamadı.

***

Futbolcular sezon sonunda bir hatıra olsun diye kendi formalarını bile alıp götüremedi evlerine. Veremediler. Çünkü altyapıdaki çocuklar dört gözle bekliyordu o formaları. 4 yıldır üzerlerinde aynı forma ile altyapıda mücadele eden çocuklar var.

Hiç yenisini istemediler, hiç bir zaman yenisi verilemedi zaten.

***

Çalıştıkları Şirinköy Sahası, maçlarını oynadıkları Kızılcabölük Sahası kendilerinden başka takımlar tarafından da kullanıldı. Her iki sahanın da suni olan zemini zaman içinde betona dönüştü.

Ağlamadılar, sızlamadılar.

Defalarca sakatlıklarla mücadele etmek zorunda kaldılar. Yılmadılar, vazgeçmediler.

Her maça çıktıklarında yabancı bir zeminde, alışık olmadıkları şartlarda top oynadılar. Aslanlar gibi kazandılar.

Denizli adını; birileri amatör takıma elenirken 1. Lig ve 2. Lig takımı eleyerek Türkiye Kupası’na taşıdılar.

Süper Lig takımlarını Denizli’ye getirdiler. Haset edenler onlara bir stadı bile çok gördü. Konyaspor maçını Kızılcabölük Sahası’nda oynamasını istediler iyi mi…

Her seferinde aman Denizli rezil olmasın diye uğraş verdiler. Çoğunlukla çaresiz kaldılar. Kaderlerine katlandılar. İtiraz etmediler, seslerini yükseltmediler.

***

Denizli Büyükşehir Belediyespor tüm olanaklar emrine verilmiş olmasına rağmen acemilerin, her şeyi bilenlerin elinde küme düştü, yok olmaya yakın artık.

Öğreniyorum ki, şimdi Denizli’de sözde altyapı kulüpleri olduğunu iddia eden bir takım çevreler Doğan Seyfi Atlı Stadı’nı, Belediyesporun tesislerini kendileri için istiyormuş.

Biz biliriz Denizli’nin altyapısını. Yıllardır çocukların üzerinden para kazananların tek bir adam bile yetiştirmediklerini Denizlispor’un ilk 11’ine baktığınızda net görürsünüz.

Altyapıdaki bir kaç çocuk ise gayretli, Denizli sever bir kaç antrenörün kişisel başarısından fazlası değil.

Buradan sayın Büyükşehir Belediye Başkanı Osman Zolan’a sesleniyorum; Bizlere yıllardır güzelliklerden başka şey yaşatmayan bu kulübe artık bir omuz verme zamanı gelmedi mi…

O tesislerin ve özellikle de Doğan Seyfi Atlı Stadı’nın tamamen Kızılcabölükspor’a verilmesi çok mu zor. Her yıl yetiştirip hazırladığı futbolcularla Türk futboluna en zor değeri, insan kaynağını yetiştiren bu fedakar insanlara yoksa bir ceza daha mı vereceğiz?

Lütfen bu gerçekleri görün artık.