DENİZLİSPOR

Bir takım düşünün kendi sahasında gelenden gidenden üç- beş yiyen.  Taraftarını hiç mutlu edemeyen. Bazı maçlarda taraftar ile yönetimin kısır çekişmesinin yaşandığı, Hatta taraftarın cezalandırıldığı bir takım.

İşte bu takım Denizlispor…

Fakat taraftar bu kadar zulme rağmen hala armanın peşinde koşup stadı dolduruyor. Stada girmek hakikaten eziyet oldu. Otuzbeş yıldır maçlara giderim böyle bir yıl yaşamadım. Beş ayrı yerde üzerini ararlar, hatta her seferinde ayakkabını çıkartırlar, çoraplarını bile kontrolden geçirirler. Kısaca yapılabilecek her türlü eziyet var.

Ama Denizlispor taraftarı pes etmiyor, etmeyecek de. Son Göztepe maçında bunu kanıtladı. Hafta içi olmasına rağmen 10.000 in üzerindeydi seyirci.

Bir Allahın kulu da çıkıp ey taraftarlar sizler görevinizi yapmanıza rağmen bizler sizleri üzüyoruz sizlerden özür dileriz diyen de yok.

Yönetim hedeften hala sapmadı, hedef ilk beş…

Teknik heyet de buldu kolay yolu, her yenilgiden sonra bireysel hatalar, sakatlıklar v.s diyerek geçiştiriyor. Kendi çaplarında işi çözdüğünü düşünüyorlar. Bilmiyorlar ki bu şehir her şeyi görüyor.

İki lafım da hocaya… Mehmet hoca benimsemedi bu şehri zaten. Üzerine uzun zaman Denizlispor armalı eşofman bile giymedi. Sanırım umurunda da değil. Maçlarda kollarını bağlayıp sadece kameralara poz veriyor. Hiç böyle egolu bir hoca gelmemişti bu takıma.. İlk beş hedefini yakalasan ne olur yakalamasan ne olur ki hoca… Bu şehirde sevilmedikten sonra hiçbir önemi yok. Büyük futbolcu olabilirsin ama büyük hoca değilsin. Büyük hoca sandıklarına özenti seninki.

Keşke yıllar sonra çıktığımız süper ligde herkes şahsi çıkarları bir kenara bıraksa, zevk alarak maçlara gelse, yönetim, teknik ekip, takım ve şehir hep beraber birlik ve beraberlik içinde hareket edebilse, egolarımızdan arınsak, herkes birbirini sevebilse, saygılı ve destekçisi olabilse… Maç günü şehirde karnaval havası olsa, takım sahaya çıktığında bayram sevinci yaşasak.

Ah ah! Ömrümüz yeterse belki bir gün…