BU NOKTAYA SİZ GETİRDİNİZ, GERİSİNİ DE GETİRİN

0-0 biten Denizlispor – Balıkesirspor maçından sonra yazımı yetiştirmek üzere süratle stadı terk ederken taraftarların kendi aralarında konuşmalarına tanık oluyorum.

Bir taraftar; “Bunlar Karabükspor’u da yenemez” diye endişesini anlatıyordu.

Malum Denizlispor evinde 5 maçtır kazanamıyor. Burada bıraktığı puanlarla hem ligden çıkmayı çoktan garantilerdi hem de lider olarak bitirmeyi.

Bu nedenle bir başka taraftarın da ‘Allah’tan evimizde bir maçımız kaldı’ dediğini işittim.

Vurup kırılacak, dökülüp saçılacak bir durum ortada yok. Bence bunlar olağan durumlar. Takımların sezonun sonu geldiğinde beklenmedik değişimleri kaçınılmaz oluyor. Özellikle daha alt sıralardaki takımlar ortalamaları üzerinde puanlar toplayabiliyor. Yukarıdaki takımlar da beklenmedik puanlar kaybediyor. Aslında alışagelinen durum. Ne var ki, biz alışkın değiliz. Çünkü senelerdir buralarda değiliz.

Sezon başında Başkan Mustafa Üstek mütevazi bir takım kurmayı planlıyor, kaynaklarını daha çok borç ödemelerinde kullanmak istiyordu. Çünkü borçlar nedeniyle en ciddi sıkıntıları bir dönem önce yaşamıştı.

O dönem Ekonomi Bakanı Nihat Zeybekci kendisi ile görüşüp kentin yorgunluğundan bahsetti. Senelerdir verilen düşmeme mücadelesini hatırlattı: “Bu işi yapacaksanız en iyisini yapın. Şampiyonluğa oynayın” dedi. Daha doğrusu ‘talimat’ verdi. Haklı olarak kendisinin de destek vereceğini söyledi.

Bu nedenledir ki; mütevazi bir takımdan yarışmacı bir takıma evrildi Denizlispor. İlk etapta düşünce play-off’u kurtarmak, ilk ikinin de gizli adayı olmaktı. Sessiz bir ilerleyiş ile ligin son bölümünde vites yükseltilecek ve süperlig zorlanacaktı.

Osman Özköylü gibi iyi takım kurabilen, iyi futbol oynatan ve takımlarını iyi çalıştıran bir isimle anlaştılar. Her şey Özköylü’nün dört dörtlük istediği gibi olmadı. Söylediği, sıraladığı eksikleri Denizlispor ilerleyen safhalarda da yaşadı zaten.

Denizlispor lige her ne kadar yenilgi ile başlasa da kendini kısa süre içinde topladı. Altınordu kazası sayılmazsa ilk etapta sessizce hefedine sokulduğu rahatlıkla görülebiliyordu.

Ama doğrudan ligden çıkacak olmanın ilk isteyeni, ilk işaret vereni futbolcular oldu. Onlar antrenmanlar öncesi yaptığımız söyleşilerde şampiyonluk inancını tekrar tekrar söylediler ve kriz dönemi geçildikten sonra bu amacı gerçekleştirmek üzere ortaya ağırlıklarını koydular.

Ücretlerini zamanında alamadılar ama bunu çok da dert etmediler. Her şey onların istediği gibi de gelişmedi, yönetimle ciddi güven sorunları vardı ama yine de işlerine baktılar. Son dönemde duyuyoruz ki kendi içlerinde de sıkıntı var ama sahaya çıktıklarında bu husumetlerle değil, bir takım olma hüviyeti ile oradalar. Hep beraber çok iyiler, hep beraber kötüler. Hep birlikte seviniyor hep birlikte üzülüyorlar.

Denizli’yi yıllar sonra şampiyon havasına onlar soktu. Bu başarıdan bazı kimseler öncelik almak isteyecek olabilir. Kimileri yaptıklarını sıralayıp anlatıp kendi başarısıymış gibi sunmak isteyebilir. Bu gerçeği değiştirmiyor. Şampiyonluğu onlar istedi, onlar başarıyor. En büyük pay onların. Elbette başkanın, yönetimin ve diğer katkı koyanların da emeği yadsınamaz ama benim nazarımda öncelik futbolcuların. Oynayanıyla, oynamayanıyla…

Ve hatta; bazı şeylere rağmen…

Kimse endişe etmesin. Ligin son üç maçı ve 5 puan farkla giriyoruz. Benim inancım bu takımın şampiyon olduğudur. Kritik eşikleri geçmesini bilmiş ya da az hasarla atlatmıştır. Defalarca mihenk kabul edilebilecek noktalara kendisini taşımış olmasına rağmen üstesinden bir şekilde gelmiştir.

Bundan sonra bu şampiyonluğu bu takımın elinden alabilecek bir güç tanımıyorum. Önlerindeki üç maçtan da en az puan kaybı ile çıkıp bu işi bitireceklerdir.

Üzülen, endişelenen taraftar için de kimsenin bir şey söylemeye hakkı yok. Keza 8 sezondur ya son hafta ya da son iki hafta ligde kalan bir takımın taraftarı olarak eski alışkanlıklardan kurtulmak da kolay değil.